Dit is mijn eerste NS wandeling en het is meteen best een eindje treinen. Maar ik heb de tip gekregen om dit te doen van een vriendin en vanwege de vakantie wil ik best wat verder.
In Dieren, voorbij Arnhem, stap ik uit de trein. Het is even wennen met de app en de route hoe dit gaat werken. Ik moet eerst al aan de goede kant van het station zien te komen. Na wat onwennig navigeren en rondkijken heb ik de juiste kant gevonden en begint mijn tocht.
Ik ben niet de enige die deze tocht loopt merk ik, want iets achter mij lopen twee dames exact hetzelfde rond te kijken als ik om vervolgens steeds dezelfde straatjes in te slaan. Als ik verdwaal sluit ik me wel bij hun aan. Geintje.
Ik kom bij de rand van het dorp aan en bij wat ik herken als het begin van een natuurgebied. Geheel symbolisch staat hier ook vrijwel meteen een hek met een poort erin. Wat wordt er achter dit hek vastgehouden? Het avontuur is begonnen!
Ik loop nu door een mooi bos, wat de Onzalige Bossen blijkt te heten. Het wordt al snel heuvelachtig en ik ben de dames achter mij kwijtgeraakt dus ik ben heerlijk alleen. De omgeving wordt alleen maar heuvelachtiger en het is regelmatig flink klimmen.
Het bos wordt op een gegeven moment omgewisseld voor een stuk heide zoals ik verwacht had dat de tocht zou zijn; zacht glooiende heuvels met paarse begroeiing. Hier is een mooi uitkijkpunt waar ik even op adem kom.
Ik kom ook nog Schotse Hooglanders tegen, waarvan gewaarschuwd wordt om een nette afstand te houden aangezien ze kalveren hebben. De harige giganten hebben zich fijn liggend genesteld op het pad, dus ik mag de berm in.
Richting Velp merk ik dat het bos is veranderd van toch vrij woest en uitdagend naar iets milder, en dat er een keurig pad loopt langs de beek. Ik volg de route naar Velp, en merk dat ik best moe ben van deze eerste tocht. Het is vooral ook het vele zoeken in een vreemde omgeving. In Velp begint het te regenen, dus ik ben mooi op tijd terug. Ik pak de trein terug naar Arnhem, waar ik overstap naar Breda.
Dit smaakt zeker naar meer!