Deze wandeling heb ik gekozen om mijn week een doorlopend thema te geven. Ik ben naar het Generaal Maczek museum geweest, tijdens een middagwandeling in Breda. Omdat dit best indrukwekkend was met het museum en de begraafplaats, besloot ik deze route langs de Waterlinie te doen. De Waterlinie is een verdedigingslijn uit de Tweede Wereldoorlog.
Ik begin in Houten-Castellum, waar ik met een voor mijn gevoel wat onhandig gestuurde route uitkom bij een aantal prachtige huizen die op het water staan. Er loopt een leuk brug wandelpad omheen en dit voelt voor mij ineens heel erg aan als een vissersdorp, met deze vrolijk geschilderde huizen zo op het water.
Na dit leuke stuk moet ik langs een iets saaier stuk langs een weg een grote brug over. Onder deze brug moet ik een heel stuk een pad volgen langs het water. Dit stuk duurt net lang genoeg om mij aan het twijfelen te brengen of mijn verwachtingen kloppen. Gelukkig bereik ik op een gegeven moment het punt waar de GPX-route me naar links stuurt, de polder in. Hier begint een mooie wandeling door polders, een mysterieus bos en diverse dijken en forten.
Na wat lange polderpaden, en een behoorlijke regenbui, kom ik bij een bruggetje wat mij naar het Verdronken Bos brengt. Heel toepasselijk regent het weer stevig en ik bekijk de informatie over dit bos wat klinkt als een sprookje of een Efteling attractie. Het Verdronken Bos is een uniek natuurgebied dat zijn naam dankt aan zijn bijzondere karakter. Gelegen in de buurt van Delft, was dit gebied ooit een bos, maar door de aanleg van een stuwmeer is het bos onder water gezet. Nu is het een prachtige plek waar bomen uit het water omhoogsteken en een surrealistisch landschap creëren. Ik kan hier over diverse vlonderpaadjes doorheen lopen. Links en rechts van mij steken kale boompjes uit het water. Omdat het ook regent en dit kringen geeft in het water, is dit een hele vreemde ervaring. Het is sprookjesachtig maar wel op een spooky manier. Ik doe ook mijn best om niet uit te glijden over het natte hout want het is nog een behoorlijk eind lopen en ik wil niet dat de wandeling in het water valt. Sorrie.
Na dit bijzondere bos kom ik weer bij enkele polderpaden en uiteindelijk kom ik na een bocht bij de dijken waar ik bunkers verwacht. In eerste instantie zie ik wel wat betonnen elementen, maar nog niet echt de bunkers. Ik zie een trapje en een doorgang door de dijken heen, en klim er uiteindelijk op om een beter zicht te hebben. Ik besef me dat ik bovenop de bunkers sta. Na een rij bunkers kom ik op een kruising, waar ik links een fort zie liggen, al is daar het hek dicht.
Rechtdoor liggen een aantal aangelegde eilanden, met daarop een fort. Dit is open voor publiek, en ik loop het terrein op. Er staan hier diverse mooie oude fortgebouwen, en een groot kanon. Dit is fort Honswijk.
Na het verlaten van fort Honswijk kom ik in een weiland waar de tocht dwars door de weilanden blijkt voort te zetten. Het zogenaamde Klompenpad. Ik moet regelmatig over een hekje of schrikdraad klimmen en een klein paardje kijkt me even aan wat ik kom doen, om vervolgend verder te grazen.
Over het Klompenpad loop ik links langs het water, met uitzicht op diverse dorpjes en kerktorentjes aan de andere kant van het water. Ik zie voor mij een grote brug waar ineens een trein overheen komt. Een apart gezicht als je zelf in dit schilderachtige landschap staat.
Omdat de route aangeeft dat ik over het water heen moet, ga ik er eerst van uit dat ik ook over die brug heen moet. Maar dat blijkt niet zo te zijn. Ik moet voorbij de brug, waar ik een pond zie, en hij komt er ook nog eens net mijn kant op. Ik betaal netjes de pondwachter en help een buitenlandse toerist met zijn kaartje. Lekker vakantie gevoel zo, ineens op een pond op het water! Na de overkant te hebben bereikt loop ik Culemborg in. Als snel sta ik hier in de gezellige hoofdstraat waar een markt bezig is. Langs enkele mooie straatjes en een kerk verlaat ik het oude deel en kom al snel op het station terecht.
Wat een leuke tocht, die me aan het begin even aan het twijfelen bracht. Zon, regen, alles. En de regen pastte overigens perfect bij het mysterieuze bos.