De tweede dag van mijn wandelvakantie in Maastricht ga ik de NS wandelroute lopen naar de Sint Pietersberg. Ik loop hem niet helemaal volgens de GPX track, maar houdt deze track en Google Maps beiden open op mijn telefoon en laat me een beetje leiden door de heuvels en paden.
Terwijl ik vanaf mijn kamer de stad uitloop volgens de NS-route, hoor ik de klokken van de Onze Lieve Vrouwebasiliek luiden. De mis begint denk ik. Terwijl ik daar het plein oploop zie ik de kerkvoorgangers een rondje rond het plein, of eigenlijk het terras, doen. Er lopen wat mensen mee en er staan een hoop mensen foto’s te maken. Ik dus ook. Ik maak normaal weinig foto’s met mensen erop, maar deze zijn nu dus deel van de gebeurtenis die ik op de foto wil. Wanneer de stoet de kerk in verdwijnt loop ik verder. Ik loop door een park langs de originele stadswanden naar de rand van de stad, als ik plotseling een grote kooi zie. Ik meen in mijn ooghoeken te zien dat er een giraffe in ligt. Aangezien dit mij sterk lijkt ga ik toch even kijken. Het blijkt te kloppen, er ligt een giraffe in en er zit een dame naast. Dichterbij gekomen zie ik ook een Tasmaanse tijger en nog wat dieren in de kooi. Ze zijn allemaal van steen. Het is een monument voor uitgestorven dieren. Volgens een van de bordjes heeft hier vroeger een beer gewoond, die na wat verhuizingen is overleden. (Ik heb het later opgezocht en de geschiedenis is wat langer en best treurig.) Voor deze beer wilde de verzorger het monument oprichten maar de beer gaf op zijn sterfbed aan dat hij dit niet zag zitten en dat ze het monument aan zijn vriend de giraffe moesten opdragen.
Na dit bijzondere begin loop ik via de wandelpaden langs een buitenwijk de heuvels in. Ik heb de omgeving volledig voor mijzelf, en dat vind ik altijd fijn. Na wat redelijk vlakke paden en een kabbelend beekje gaat de route omhoog. Ik moet nu redelijk klimmen, tenminste, in vergelijking met hiervoor. Als de route halverwege de klim aangeeft naar links te gaan, besluit ik door te klimmen en van de GPX-track af te wijken. Ik klim een stuk door tot ik naar links kan en mijn weg vlak verder gaat. Na een tijdje kom ik langs een bordje wat aangeeft dat links van mij een ingang ligt naar het Millennium-bos. Ik was van plan rechtdoor te gaan met een wijde bocht links naar de Sint Pietersberg maar ik besluit die bocht door het bos te maken. Het bos inlopen gaat door een mooie laan die aan beide zijden wordt ingelijst door bomen. In het bos loop ik voornamelijk door de open vlaktes en niet in het dichte deel. Ik kom bij een grote mooie boom met een bankje, waar een meneer zit te ontspannen. Voordat ik gedag tegen hem kan zeggen wordt ik benaderd door zijn gezelschap, wat het broodje wil dat ik loop te eten. Het lijkt een kruising tussen een corgi en een husky, en hij is niet opdringerig maar wel duidelijk geïnteresseerd. Ik groet beiden en loop door. Vrijwel meteen loop ik naast een aantal zorgvuldig neergelegde grote stenen, wat een overblijfsel blijkt te zijn van een oude nederzetting.
Ik kom na wat bospaden aan bij de rand van het Millennium-bos, en hier leid een stenen trap naar beneden. Ik kom zo halverwege de berg terecht bij Château Neercanne, een kasteel wat druk gerestaureerd wordt. Ik loop even over de binnenplaats en bekijk de gewelven en een stuk van de tuin. Daarna verlaat ik het kasteel en loop langs de rand van het dorpje wat er tegenaan ligt. Ik wil graag Fort Sint Pietersberg zien en dit kasteel herinnert mij daaraan dus ik kijk op Google Maps waar ik hen moet. Vervolgens loop ik een heel stuk op de Google Maps route naar het fort.
Na een behoorlijk stuk lopen, ook door de bebouwde kom inmiddels, kom ik aan bij het fort. Het is al een tijdje behoorlijk warm en mijn proviant begint aardig op te raken. Ik beklim toch de berg weer en loop het terrein van Fort Sint Pietersberg op. Na een rondje om het fort klim ik op de eerste heuvelrand die er omheen loopt. Ik neem hier wat foto’s en zie dat ik ook helemaal op het fort kan klimmen. Ik besluit dit niet te doen omdat ik het inmiddels erg warm heb, moe ben, honger en dorst heb en bovendien geen zin heb in de hoogte.
Nadat ik een stuk ben teruggelopen in Maastricht, bedenk ik me dat ik de afgravingen ook nog wilde zien. Ik vul eerst mijn waterflessen bij bij een waterpunt en kijk hoe ik moet lopen voor deze afgravingen. Dat is dus terug naar het fort, en dan een stuk daar voorbij. Ik heb inmiddels weer wat gegeten en gedronken en met frisse moed loop ik het stuk terug. Voorbij het fort gaat de weg een eind rechtdoor en uiteindelijk kom ik aan bij het uitzichtpunt van de Sint Pietersberg, wat over de afgravingen heen kijkt. Hier kijk ik met de verrekijker die er staat even rond, en vervolgens klim ik en eind de trappen af waar bordjes staan over wat er in de tijd van die aardlaag heeft rondgelopen en wat men heeft gevonden. Na deze toffe afsluiting van de wandeling ga ik terug naar het centrum van Maastricht. Ik wissel op mijn kamer mijn wandelschoenen voor mijn sneakers en douche even. Met een fris shirt aan ga ik op zoek naar een leuke eetgelegenheid. Vandaag wordt dat Basilica. Ik eet daar een heerlijke souvlaki steak met salade, boerenfriet en een Brand IPA 0.0.
Na een klein uitbuikrondje na het eten besluit ik om eens te kijken wat er in de bioscoop draait. Vanavond draait MEG II: The Trench. Een film over een grote haai. Aangezien ik haaien tof vindt en ik deel 1 ook heb gezien, besluit ik te gaan kijken. Omdat ik deel 1 heb gezien weet ik ook waar ik naartoe ga 😉 De film is vermakelijk (slecht), al dommel ik halverwege een paar keer bijna in. Na de film ga ik naar mijn kamer, lees nog wat in mijn tweede vakantieboek en ga vervolgens slapen. Morgen ga ik de route naar Valkenburg lopen, Ik ben benieuwd en heb er al zin in.